ابن عباس روایت کرده است که رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم در حالى که یارانش از فضیلت ماه شعبان سخن مى ‏گفتند فرمود: شعبان ماه شریفى است، و آن ماه من است، و فرشتگانى که حامل عرشند آن را بزرگ مى ‏دارند و حقّش را مى ‏شناسند، و آن ماهى است که در آن روزی هاى مؤمنان به خاطر ماه رمضان افزون مى ‏شوند، و بهشت، زینت و آراسته مى ‏گردد، و به این جهت نامش را شعبان گذاشتند که روزی ‏هاى مؤمنان در آن تقسیم مى ‏شود، و آن، ماه عمل است، و در آن هر حسنه‏ اى هفتاد برابر مى ‏شود، و سیئه پاک و گناهان آمرزیده مى‏ گردد، و عمل نیک، مورد قبول قرار مى ‏گیرد. پروردگار با عظمت در آن ماه به بندگانش مباهات مى‏ کند و از عرش خویش به روزه‏ داران و عبادت‏ کنندگان خود نظر مى ‏افکند، و در برابر حاملان عرش خود به آنها مباهات مى ‏کند.

در این هنگام، حضرت علىّ بن ابى طالب علیه السّلام از جا برخاست و عرض کرد: پدر و مادرم به فدایت اى رسول خدا! فضایل این ماه را بیشتر بیان کنید، تا میل به روزه گرفتن و عبادت کردن در این ماه، در ما افزون شود، و به تهجّد و شب‏ زنده ‏دارى بپردازیم.

رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم فرمود: هر کس روز اول ماه شعبان را روزه بگیرد خداوند براى او هفتاد حسنه مى‏ نویسد، و هر حسنه‏اى برابر با (ثواب) یک سال عبادت است....